 ကေနာင္မင္းေခၚ ကေနာင္ မင္းသားႀကီး၏ ျမစ္ေတာ္လည္းျဖစ္၊ လင္းပင္ မင္းသား၏ ေျမးေတာ္လည္း ျဖစ္ေသာ မင္းသမီး ရတနာ နတ္မယ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ေန၀င္း၏ ဇနီးျဖစ္ပါသည္။
ရတနာနတ္မယ္၏ ငယ္စဥ္က ဓာတ္ပံုကို ပန္းခ်ီ ဆရာႀကီး ဦးအုန္းလြင္ ျပ၍ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အလြန္ ေက်ာ္ၾကားေသာ မႏၲေလး သႀကၤန္၌ အလွျပ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၏ ကားေပၚတြင္ ကေနသူ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦးပံု ျဖစ္သည္။ အလြန္ေခ်ာေမာသည့္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ လွပေသာ သြယ္လ်လ် မိန္းမပ်ဳိ ျဖစ္သည္။ ဦးအုန္းလြင္က သူ သိမ္းဆည္းထားေသာ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို ယူၿပီး ထုိပံုကိုျပကာ ရတနာ နတ္မယ္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ဓာတ္ပံု ေအာက္ေျခ၌လည္း ကေနသူမွာ ရတနာ နတ္မယ္ဟု ေရးထားပါသည္။
ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမၼတ ျဖစ္ေသာ ဦးေန၀င္းႏွင့္ လက္ထပ္ေသာ အခါ သတင္း စာထဲ၌ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုႏွင့္ ရတနာ နတ္မယ္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခ်ာေမာ လွပေသာ၊ လင္းပင္ေျမးေတာ္ ရတနာ နတ္မယ္ အေၾကာင္းကို Gviffith Review Edition 27 ၌ စာေရးသူမ်ား ျဖစ္ေသာ Hamish Mc Domald and Desmond O' Grady တို႔က ေရးသားထား သည္ကုိ ျမန္မာ ျပန္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထက္ျမက္
ေရာမမွ ပထမဆံုး ထြက္လာေသာ ရထားျဖင့္ ေအးစိမ့္ေသာ ဖေလာရင့္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ မနက္စာကို ခပ္သုတ္သုတ္ စားၿပီး တကၠစီ ကားတစ္စီးျဖင့္ ျမစ္ကူး တံတားကုိ ေက်ာ္ကာ ေလတုိက္ေနေသာ လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုမွေန ဆန္ဖရီဒီယာႏုိသို႔ ေရာက္ရွိ ခဲ့ပါသည္။
ဗီယာကာ မဲလ္ဒုိလီရွိဆုိင္၏ မ်က္ႏွာစာကို ေနာက္ဘက္ ေပးထားေသာ အေဆာက္အဦ တစ္ခုေရွ႕တြင္ ကားကို ရပ္လိုက္၏။ ထုိအေဆာက္အဦ ေရွ႕၌ Associazione Culturale Artee Gastronomia Orientale ဆုိေသာ နာမည္ ဆုိင္းဘုတ္ တစ္ခုကို အိမ္အ၀င္ ေဘးနံရံ၌ ကပ္ထား ေလသည္။ ထုိစာတန္း ေအာက္၌ ၁၉၈၃ ခုက စတင္သည္ဟု ေရးထုိးထားသည္။ ထုိအသင္းမွာ ခ်က္ျပဳတ္နည္း သင္တန္းမ်ား ေပးေသာ အသင္း ျဖစ္၏။ ထုိခ်က္ျပဳတ္ သင္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္ ဘာသာ၊ အီတလီ ဘာသာျဖင့္ ေပးသည္။ ထုိေဒသမွ လူမ်ား၊ ၾကားသိေသာ အျခား ေဒသမွ လူမ်ား လာတက္ၾကသည္။ အီတလီ အစားအစာႏွင့္ အာရွ အစားအစာ မ်ားကို သင္ၾကား ေပးပါသည္။
တံခါး ေခါက္လုိက္သည္ႏွင့္ လာဖြင့္ေပးေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမွာ အသက္ ၇၇ ႏွစ္နီးပါး ရွိေလသည္။ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း လွပ ခံ့ညားေလသည္။ ဆံပင္မွာ ျဖဴေနေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စည္းထားေလသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသျဖင့္ သူမကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မွတ္မိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူမ၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္မ်ား၊ ေတာင္ျပာတန္းမ်ား၊ လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ အတူ ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေျခခ်င္း၀တ္အထိ ရွည္လ်ားေသာ ဂါ၀န္ အကြက္ရွည္ႀကီး တစ္ထည္ကို ၀တ္ထားသည္။ သိုးေမြးလို အေႏြးထည္ တစ္ထည္ကို လည္ပင္းအထိ ၀တ္ဆင္ ထားပါသည္။
"ဒီအစက ရွင္တုိ႔ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ပဲေလ" ဟု ဂၽြန္႐ို႕စ္ဘဲလာမီက ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူမကို ရတနာ နတ္မယ္ဟုလည္း အမ်ားက သိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ အားရပါးရ ျပံဳးၿပီး ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။"ကၽြန္မက ျမန္မာ၀တ္စံု ၀တ္ရတာကို သေဘာက်တယ္။ ဒီေနရာက ေအးလည္း ေအးပါတယ္" ယခုမူ ထုိေနရာမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေန၏။
အေရွ႕တုိင္းဆန္ေသာ အျပင္အဆင္ကလည္း လႊမ္းထားသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးႀကီးသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွတြင္ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိေသာ အက်ႌမ်ဳိးႏွင့္ လံုခ်ည္မ်ဳိးကို ၀တ္ထားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္လုိက္ေသာအခါ ျမင္းမ်ားပံု ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိပန္းခ်ီကားမ်ားကို သူမ၏ အေဖျဖစ္သူ ၾသစေၾတးလ် လူမ်ဳိး၊ ျမင္းပြဲဒုိင္ လုပ္သူက ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပံုမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ထုိ႔ျပင္ အာရွ၏ ေရွးေဟာင္း အႏုပညာ လက္ရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။ အျဖဴ၊ အမည္း ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားတြင္ အသားညိဳေသာ အာရွ တုိက္သားမ်ား၏ ပံုမ်ားကို ေတြ႕ရသကဲ့သို႔ သူတုိ႔ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားမွာလည္း ခမ္းနားလွသည္။ ယခင္က ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား ျဖစ္သလုိ ယခုေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ရြာတစ္ရြာကို ႐ိုက္ထားေသာ ေရာင္စံုဓာတ္ပံု မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။ ထမင္းစားခန္းထဲ ေရာက္ေသာ အခါ၌ ထမင္းစား စားပြဲရွည္ႀကီးကို ျမင္လုိက္ရသည္။ အနံ႔၊ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ လိေမၼာ္နံ႔သင္းသည့္ မုန္႔ကို ခ်ထားပါသည္။ ထုိမုန္႔ကို စားပြဲ အလယ္၌ ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ထားေသာ ပန္းကန္ျပားႀကီး တစ္ခ်ပ္ေပၚ၌ တင္ထား ေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဆုိဖာမ်ားႏွင့္ လက္တင္ ကုလားထုိင္မ်ား ရွိပါသည္။
ထုိေနာက္တြင္ ေဖာ္ျပပါ ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါသည္။ ဘဲလာမီသည္ စကား၀ိုင္းမွ ထကာ မီးဖုိထဲ ၀င္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မီးဖုိထဲ လုိက္ၾကည့္ေသာ အခါ မီးဖုိမွာ မာဘယ္ ေက်ာက္ျပားမ်ား ခင္းထားၿပီး အလြန္ က်ယ္ျပန္႔သည္။ ဒယ္အုိးမ်ား၊ အုိးမ်ားကို ခ်ိတ္ထားသလုိ စတီးအုိးႀကီး တစ္လံုးကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေလသည္။
၁၉ ရာစုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ ဘာသာတရား ကိုင္း႐ိႈင္းေသာ၊ ပညာေရးကိုလည္း လိုလားေသာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးသည္ ၁၈၅၃ ခုႏွစ္က နန္းစံခဲ့ေလသည္။ သူက သူ၏ညီေတာ္ ျဖစ္သည့္ စစ္ေရး ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကေနာင္မင္းသား၏ အကူအညီျဖင့္ ျမန္မာ့ ထီနန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ကေနာင္ မင္းသားသည္ ဥေရာပသားတို႔၏ နယ္ခ်ဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္လုိေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို တုိင္းျပည္တုိးတက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ႀကိဳးပမ္း သြားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ ေမာင္းဂြပ္မင္းႀကီး စိုးစံေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ၁၈၆၆ တြင္ အိမ္ေရွ႕စံ ကေနာင္မင္း၏ တူေတာ္သူ၊ မင္းတုန္းမင္း၏ သားမ်ားက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ သျဖင့္ ကေနာင္ မင္းသားမွာ နတ္ရြာ စံခ့ဲရသည္။ ထုိသု႔ိ နန္းလုပြဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ကေနာင္ မင္းသား၏ သားေတာ္ လင္းပင္ မင္းသားကို တိတ္တဆိတ္ ေခၚေဆာင္၍ မည္သူမွ မသိေအာင္ ထားရွိခဲ့ေလသည္။
၁၈၈၅ ခုႏွစ္၌ ၿဗိတိသွ် မီးသေဘၤာမ်ားသည္ စစ္သားမ်ား အျပည့္တင္ ေဆာင္ကာ ဧရာ၀တီ ျမစ္႐ိုးအတုိင္း မႏၲေလး ခံတပ္နန္းေတာ္ဆီသို႔ ဆန္တက္ လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေနာက္ဆံုး ဘုရင္ကုိ ဖမ္းဆီးကာ အိႏိၵယသို႔ ေခၚေဆာင္ သြားၾက၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လင္းပင္ မင္းသားမွာ အရြယ္ေရာက္ လာၿပီျဖစ္၍ ၿဗိတိသွ်ကို ကၽြန္ မခံလုိေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို က်န္မ်ဳိးခ်စ္မ်ားႏွင့္ အတူ လင္းပင္ မင္းသားက ေတာ္လွန္ တုိက္ခိုက္ ခဲ့ပါသည္။ ၁၈၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားတို႔က ၿဗိတိသွ်တုိ႔ႏွင့္ နားလည္မႈ ယူခဲ့ၿပီး လင္းပင္ မင္းသားကို အတင္း အဓမၼ အေလွ်ာ့ေပး ေစခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ကို ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလုိက္ပါသည္။
လင္းပင္ မင္းသား၏ သမီးမ်ားတြင္ မင္းသမီး မလတ္ ဆိုသူလည္း ရွိ၏။ သူမမွာ ဂၽြန္႐ို႔စ္ဘဲလာမီ၏ မိခင္ ျဖစ္ပါသည္။ မင္းသမီး မလတ္ကို ၁၈၉၄ ခုႏွစ္က ကာလကတၱားတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့၏။ ေက်ာင္းေနသည့္ အရြယ္တြင္ အလာဟာဘတ္၌ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၿပီး အထက္တန္း လႊာမွ သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သူမသည္ ဂ်ာမန္အိမ္ေရွ႕ မင္းသား ေနာင္ ကိုင္ဇာ ေ၀လ္ဟိန္း ျဖစ္မည့္သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ မင္းသားက အာရွသို႔ ခရီး လွည့္လည္ခဲ့ရာတြင္ သူမကို ေတြ႕ေသာအခါ အလြန္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။
သမီးေတာ္ မလတ္သည္ စစ္ကင္း ေစာ္ဘြားေလးႏွင့္ ေစ့စပ္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ လက္ထပ္ပြဲမတုိင္ခင္ ၈ ရက္ အလိုတြင္ စစ္ကင္း ေစာ္ဘြားေလးမွာ အဆိပ္ခတ္ ခံရၿပီး ကြယ္လြန္ သြားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ထပ္ပြဲမွာလည္း ပ်က္သြား ခဲ့ပါသည္။ သမီးေတာ္ မလတ္မွာ လူပံုပန္း သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ၿပီး က်က္သေရ ရွိေသာ္လည္း သူမ၏ စိတ္ဓာတ္မွာ သံမဏိလို မာေက်ာလွပါသည္။ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစမႈမ်ဳိး၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမ်ဳိးကို မလုိလားေပ။ လူတုိင္းကုိလည္း ေတြ႕ဆံုျခင္းမရွိဘဲ သူမ ေတြ႕ခ်င္သည့္သူမွ ေတြ႕ခြင့္ရေလသည္။
ဘဲလာမီက အိမ္တြင္ စားဖုိ႔ႏွင့္ သင္တန္းအတြက္ သူမဘာသာ ဆီထုတ္ပါသည္။ ထုိဆီသည္ သံလြင္ဆီ တစ္မ်ဳိးဟု ေခၚႏုိင္သည္။ ေတာင္ေပၚရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားတြင္ ေပါက္ေသာ သံလြင္ပင္ တစ္မ်ဳိးမွ ျဖစ္သည္။ ဆီကို ျမည္းၾကည့္ေသာ အခါ ႏူးညံ့ၿပီး အရသာ ရွိလွ၏။ သူမက "ဒီဆီကို ကၽြန္မဘာသာ ထုတ္တာပါ။ ဒါဟာ သံလြင္ဆီ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလြန္ အရသာရွိတဲ့ ဆီတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေတာင္ေပၚက ေက်ာက္တုံးေတြကို ဖယ္ၿပီး သူတုိ႔ၾကားမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြကေန ဒီဆီကို ထုတ္ယူတာပါပဲ။ အရင္ တစ္ခါက ထုတ္လုိက္တဲ့ ဆီဆိုရင္ သိပ္ၿပီး အရသာရွိလွတယ္။ အသီးအရြက္ေတြကို ေၾကာ္ရင္ တျခား အဆာေတာင္ ထည့္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒီဆီကို တပ္စ္ကန္နီလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အခု ထုတ္ထားတဲ့ ဆီေတြဟာ ေရာင္းဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္အတြက္ ထုတ္ထားသလုိ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းေတြကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္။ စားပင္ တစ္မ်ဳိးကေန ထုတ္တဲ့ဆီလည္း ျဖစ္ပါတယ္။" သူမေျပာသည့္ အတုိင္း ဆီကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ရာတြင္ အလြန္ အရသာရွိၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ရွတတျဖစ္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မရွိပါ။ သံလြင္ဆီႏွင့္လည္း မတူပါ။
ၿဗိတိသွ်တုိ႔၏ အေျမာက္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဖ်က္ဆီး ပစ္လုိက္ပါသည္။ ၁၈၇၈ ခုႏွစ္က ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ဟားဗတ္ဘဲလာမီ၏ မိခင္မ်ားမွာ ၾသစေၾတးလ်တြင္ လာေရာက္ အေျခစိုက္ေသာ အဂၤလန္ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ၀ီတိုရိယတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့၏။ ဟားဗတ္သည္ ေရႊထြက္ရွိေသာ ကယ္လ္ဂူလီသို႔ သြားေရာက္၍ ေရႊတူး ခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ ျမင္ခဲ့ေပ။ ေငြသာ ကုန္ခဲ့ေလသည္။ တျခား လုပ္ငန္းေပါင္းစံုကို လုပ္ၾကည့္၏။ လက္ေ၀ွ႔ၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ တျခားကစားပြဲမ်ားလုပ္၍ စီးပြားရွာခဲ့ေလသည္။ သုိးလည္း ေမြးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရရွည္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေနာက္ၿပိဳင္ျမင္း မ်ားလည္း ေမြးခဲ့သည္။ ဟားဗတ္သည္ ဥေရာပသို႔ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့၏။ လန္ဒန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တြင္ အခ်ိန္ အတန္ၾကာေအာင္ လွည့္လည္သြားလာခဲ့သည္။ ေနာက္အာရွတြင္ ခရီးဆန္႔ရာ၌ အိႏိၵယသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘံုေဘ၊ ကာလကတၱား စေသာ ေနရာမ်ားကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့၏။ ဗာတာဘီးယားဟု ေခၚေသာ ဂ်ာ ကာတာသုိ႔လည္း ေရာက္လာသည္။ ဂ်ာကာတာတြင္ ၿပိဳင္ျမင္းမ်ားကို မ်ဳိးေဖာက္သူ အျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ျမင္းပြဲဒုိင္ အျဖစ္လည္းေကာင္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသးသည္။
တစ္ေန႔ သူသည္ မေလးရွား ႏုိင္ငံတြင္ ယုိဟုိဆူတန္ႏွင့္ ေခြးတုိက္ပြဲ အေၾကာင္း စကားေျပာျဖစ္ေလသည္။ ဆူတန္သည္ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို ေခြးခ်င္းကိုက္သည့္ ေခြးတုိက္ပြဲကို စိတ္၀င္စားသူ ျဖစ္၏။ ဆူတန္က "ဘဲလာမီ၊မင္း တကယ္္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ သြားသင့္တယ္ကြ၊ အဲဒီႏုိင္ငံက အလြန္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီမွာ မင္း တစ္ခုခု လုပ္ေပါ့။ၿပိဳင္ျမင္း ေမြးတာမ်ဳိးကို မင္းလုပ္ႏုိင္တာေပါ့" ဟု သူ႔ကို ေျပာျပေလသည္။ ဘဲလာမီသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ လာေရာက္ ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလြန္ သေဘာက်သြားသလို ျမင္းပြဲရွိေသာ ရန္ကုန္တြင္ အေျခစိုက္ ေနထုိင္ခဲ့ေလသည္။
ပထမ ကမာၻစစ္ ၿပီးသည့္ေနာက္ လင္းပင္ မင္းသားႀကီးသည္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ သူႏွင့္ သူ႔မိသားစု တစ္ခုလံုး ရန္ကုန္တြင္ အေျခ စိုက္ၾကပါသည္။ သူတုိ႔ မိသားစုမွာ ေခတ္မီျခင္းထက္ ေခတ္ေနာက္ ျပန္ဆြဲေသာ ေရွး႐ိုး အယူအဆကို ဖက္တြယ္ ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အေျခအေန အရပ္ရပ္မွာ ေျပာင္းလဲေန၏။ ေက်ာက္မီးေသြး တြင္းတူးသည့္ လုပ္ငန္းမ်ား၊ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ဆန္တင္ပို႔သည့္ လုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္ေနသည္။ မီးရထားမ်ားျဖင့္ ခရီးသြား ၾကသလုိ ကုန္ပစၥည္းမ်ားလည္း တင္ပို႔ၾကသည္။ ဧရာ၀တီ ဖလိုတီလာ ကုမၸဏီက မီးသေဘၤာမ်ားျဖင့္ ဧရာ၀တီျမစ္႐ိုး တစ္ေလွ်ာက္ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေနသည္။
ထုိမိသားစုတြင္ ထူးထူးျခား ျခား ေခတ္မီေနသူမွာ မလတ္ ျဖစ္၏။ သူက ရန္ကုန္ရွိ ျမင္းပြဲမ်ားသို႔ သြားေရာက္သလုိ ျမင္းပြဲ ေလာင္းကစား ျခင္းလည္း ျပဳလုပ္ပါသည္။ ျမင္းပြဲတြင္ သူမသည္ ၾသစေၾတးလ်လူမ်ဳိး ဘဲလာမီႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး ဖူးစာ ဆံုခဲ့ပါေတာ့သည္။
ကိုလိုနီေခတ္က တရား သူႀကီးလည္းျဖစ္၊ စာေရး ဆရာလည္း ျဖစ္ေသာ ေမာရစ္ေကာလစ္ ေရးခဲ့သည့္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္က ဗမာျပည္၏ မႈခင္း မ်ားဆုိေသာ စာအုပ္ထဲတြင္ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္က သူ မလတ္ကို ေတြ႕ဆံုခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ေရးထားေလသည္။ "ဆုိဖာေပၚ တြင္ ထုိင္ေနေသာ သူမမွာ အလြန္ လွပေသာ မိန္းမတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ အျဖဴေရာင္ ပုိးသားထဘီႏွင့္ အျဖဴေရာင္ အက်ႌကို ၀တ္ဆင္ထား၏။ အလြန္ စိုျပည္ လွပေသာ ေျပာင္းဖူးေရာင္ အသားအေရ ရွိၿပီး သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ၀ိုင္းစက္ ေတာက္ေျပာင္ လ်က္ရွိသည္။ လက္ေမာင္းႏွင့္ လက္တံ၊ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ သြယ္လ်ၿပီး လွပ၍ က်က္သေရ ရွိလွသည္။" ဟု ေရးထားသည္။ ေမာရစ္ေကာလစ္ကို မလတ္က သူမႏွင့္ ဘဲလာမီတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
သူတုိ႔၏ လက္ထပ္ပြဲကို ေအာက္တုိဘာလ ၁၈ ရက္၊ ညေန ၄ နာရီ ၄၈ မိနစ္တြင္ က်င္းပပါသည္။ ေဗဒင္ နကၡတ္အရ ထုိေန႔၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်င္းပျခင္းျဖစ္၏။ "၀တ္ဆင္ထားေသာ သူမ၏ ၀တ္စံုမွာ မႏၲေလး နန္းတြင္းမွ ၀တ္စံုမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ နန္းေတာ္မွ မိဖုရားမ်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေတာ္၀င္၀တ္စံုမ်ဳိး အျဖစ္ သူမ၏ ထဘီမွာ ပုလဲေရာင္ ပိုးသားျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားၿပီး ထဘီေပၚတြင္ စိန္မႈန္ၾကဲထားသလို တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည္။ ဆံပင္ကိုလည္း အေပၚတြင္ စည္းေႏွာင္ကာ ေနာက္ဘက္သို႔ ခ်ထားသည္။ သစ္ခြပန္းမ်ားကို ေခါင္းတြင္ ပန္ထား၏။ သူမ၏လည္ပင္းတြင္ ပုလဲပုတီးမ်ားကို ရင္ဘတ္ ေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲထားေလသည္။ သတုိ႔သမီးမွာ အျဖဴေရာင္ ယပ္ေတာင္ေလးကိုယပ္ရန္ ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းခ်င္းစီ ေလွ်ာက္ လာပါသည္။ အလြန္ကို က်က္သေရ ရိွၿပီး ဣေႁႏၵရစြာ ေလွ်ာက္လာျခင္း ျဖစ္သလို သူမ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံု ရသည္။
မစၥတာ ဘဲလာမီက နံနက္ခင္း ၀တ္စံုကို ၀တ္၍ ေနာက္မွ လုိက္လာသည္။ လက္ထပ္ပြဲမွာ အရပ္သားမ်ား လက္ထပ္ သည့္ လက္ထပ္ပြဲမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ လက္ထပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္မ်ားတြင္ လက္မွတ္ ေရးထိုးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က မလတ္၏ လက္တစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ထိမ္းျမားမဂၤလာပြဲ အထေျမာက္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးသည္။ ထုိလက္ထပ္ပြဲကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခုခုကို ခံစားလုိက္ရသည္။ ထုိလက္ ထပ္ပြဲ အခမ္းအနားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မႏၲေလး ေနျပည္ေတာ္ အဓမၼ ျပဳက်င့္ခံရသလုိပါပဲလားဟု ခံစားမိျခင္း ျဖစ္သည္" ဟု ေမာရစ္ေကာလစ္က ေရးထား ခဲ့ေလသည္။
ဘဲလာမီက ေနာက္ထပ္ စားစရာ တစ္မ်ဳိးကို အိမ္ေဖာ္မ်ားအား ယူလာေစပါသည္။ ပန္းကန္ျပားေပၚ ထည့္လာေသာ စားစရာမွာ အညိဳေရာင္ျဖစ္သည္။ "အခုစားစရာကေတာ့ ဖေလာ ရင့္ရဲ႕ အစားအစာပဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ရာခိုင္ ႏႈန္း ၁၁၀ ေလာက္ကို တက္စ္ကန္ဆီနဲ႔ လုပ္ထားတာပါ။ ႐ိုးရာ အစားအစာေပါ့။ ၾကက္အသည္းတုိ႔၊ ၾကက္ကလီစာတုိ႔ကို ခ်က္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြ ကေတာ့ ဒီအစားအစာကို သိပ္သေဘာ က်ၾကတယ္။ ဒါက ဒီေဒသရဲ႕ အစားအစာပါပဲ။ ထမင္း မစားခင္မွာ စားေလ့ ရိွၾကတယ္" ဟုေျပာၿပီးေနာက္ သူမ၏ စပ်စ္ျခံမွ ထုတ္လုပ္ေသာ ၀ိုင္တစ္ပုလင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား တုိက္ေလသည္။
ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ကို ၁၉၃၂ ခုႏွစ္၌ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သူမကို ျမန္မာလုိ ရတနာ နတ္မယ္ဟု သိထားၾကသည္။ (ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ကိုးသြယ္ နတ္သမီးဟု အဓိပၸာယ္ ရေလသည္။) သူမသည္ ကေလး ဘ၀ကတည္းက ယဥ္ေက်းမႈ ၂ ခုၾကားတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ၂ ခုစလံုး၏ သြန္သင္မႈ ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ "မယ္မယ္က ထံုးတမ္း စဥ္လာကို အလြန္ အေလးအနက္ ထားပါတယ္။ နန္းတြင္းထံုးစံ ေတြ၊ ျမန္မာဓေလ့ ထံုးစံေတြကို မပစ္ပယ္ဘူး။ အိမ္မွာဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔က ဗမာလုိပဲ ေျပာရတယ္။ ေျပာတာေတာင္ သာမန္ ဗမာစကား၊ ဗမာ အသံုးအႏႈန္း မဟုတ္ဘူး။ နန္းတြင္းမွာ သံုးႏႈန္းတဲ့ ေတာ္၀င္ အသံုးအႏႈန္း အတုိင္း ေျပာရတာပါ။ ကၽြန္မဟာ အဲဒီလုိနဲ႔ ႀကီးျပင္း ခဲ့ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုလည္း ေျပာရသလို ဟိႏၵဴလိုလည္း တတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္ၿပီး မယ္မယ္ရဲ႕ အဆံုးအမအတုိင္း၊ ဗုဒၶဘာသာ ထံုးစံအစဥ္အလာ အတုိင္း ေနထုိင္ရတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ဖိနပ္ စီးရပါရဲ႕။ အေပၚ တက္ရင္ေတာ့ ဖိနပ္ ခၽြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ မနက္တုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ ဆြမ္းထမင္း၊ ဟင္းကို ကၽြန္မ ျပင္ရတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ ပြဲေတာ္၊ ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္က အစ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အလွဴလုပ္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ အေဖက အိမ္မွာ မရိွဘူး။ အျမဲ အမဲပစ္ ထြက္ေလ့ရိွတယ္။ အေဖဘက္က ပြဲေတာ္ေတြလည္း ဆင္ႏႊဲပါတယ္။ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္တုိ႔၊ အီစတာပြဲေတာ္တုိ႔ကို ကၽြန္မတုိ႔ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ အေဖ့ရဲ႕စ႐ိုက္ကို ကၽြန္မ လုိက္ေလ့ရိွတယ္။ ျမင္းစီးတယ္။ အမဲလိုက္တယ္။ဒါဟာဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အဖို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ"
ဂၽြန္႐ုိ႕စ္သည္ သူမ၏ အေဖကို အလြန္ခ်စ္၏။ အေဖ ကလည္း သမီးကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ အရင္းႏီွးဆံုး သားအဖ ျဖစ္ပါသည္။ အေဖက ျခံ၀င္းထဲတြင္ ၀ါးခ်ဳံမ်ားကို စိုက္ထား ေပးသည္။ ၾသစေၾတးလ်တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ရသည္ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ ၀ါးခ်ံဳမ်ား စိုက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ သမီးကိုလည္း ဟင္နရီ ေလာဆန္၏ ကဗ်ာမ်ား ဖတ္ျပေလ့ ရိွပါသည္။
၁၉၄၂ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ဂၽြန္႐ို႕စ္ဘဲလာမီမွာ အသက္ ၉ ႏွစ္ရိွၿပီး သူတုိ႔၏ ေအးခ်မ္းေသာ ဘ၀ေလးမွာလည္း ၿပီးဆံုး ခဲ့ရေလသည္။ ဂ်ပန္ဗံုးၾကဲ ေလယာဥ္မွဴးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အႀကီးအက်ယ္ ဗံုးမိုး ရြာခ်၏။ ဂ်ပန္က်ဴးေက်ာ္မႈ၏ အစလည္း ျဖစ္သည္။ ဘဲလာမီ၏ ေနအိမ္မွာ ကံေကာင္း ေထာက္မ၍ ဗံုးဒဏ္မွ လြတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္မိသားစုလံုး အိႏိၵယသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ အိႏၵိယ ေျမာက္ပုိင္း၊ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္လွေသာ အလာဟာဘတ္ ၿမိဳ႕ေလးတြင္ အေျခ ခ်ခဲ့သည္။ ယမံုနာႏွင့္ ဂဂၤါျမစ္မ်ား ဆံုရာ ေဒသေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္ ကြမ္မီလာ က်င္းပရာ ေနရာလည္း ျဖစ္၏။ ထုိပြဲေတာ္မွာ ကမာၻေပၚတြင္ လူအမ်ားဆံုး စုေ၀း ေရာက္ရိွၿပီး ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းသည့္ ပြဲေတာ္ ျဖစ္သလို ၁၂ ႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေလ့ ရိွေသာ ထူးျခားသည့္ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္လည္း ျဖစ္သည္။
ထိုၿမိဳ႕မွာ ေန႐ူး မိသားစု၏ ဇာတိၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါသည္။ လင္းပင္မင္းသား၏ သမီးေတာ္မ်ားအနက္ ဂၽြန္႐ို႕စ္၏ အေဒၚတစ္ေယာက္ ျဖစ္သူ မင္းသမီး တစ္ေယာက္သည္ အိႏၵိယ မဟာရာဂ်ာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ထုိၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ထုိမဟာရာဂ်ာသည္ ဂ်၀ါဟာလာ ေန႐ူးႏွင့္ အတူ အိႏ္ၵိယ လြတ္လပ္ေရးတြင္ ပါ၀င္ တုိက္ခိုက္ ခဲ့သျဖင့္ သူ႔ကို အဂၤလိပ္ အစိုးရက အလာဟာဘတ္ ေထာင္ထဲတြင္ အက်ဥ္း ခ်ခဲ့သည္။ သူမအေဒၚ လာေရာက္ လည္ပတ္သည့္ အခါ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ သည္ အလာဟာဘတ္ ေထာင္ဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ ရိွပါသည္။ "ေထာင္ထဲမွာ ကၽြန္မ ဦးေလးကို တိုက္ခန္း တစ္ခုထဲ ထည့္ပိတ္ ထားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေရေတြရိွေတာ့ ေအးစက္ေနၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ေနရပါတယ္။ ၄ ခန္း အကြာ မွာေတာ့ ေန႐ူး ရဲ႕အခန္း ရိွတယ္။ ဂႏၶီ႐ုပ္ရွင္ ကားၾကည့္ရတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မ အဲ့ဒါကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ အေဒၚဆီက ဒီအေၾကာင္းၾကားရတဲ့ အခါ ကၽြန္မ ငိုမိပါတယ္" ဟု ဂၽြန္႐ို႕စ္က ေျပာျပေလသည္။ 
အသက္ ၁၁ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ဂၽြန္႐ို႕စ္ကို ကာလင္ပြန္းရိွ မိန္းကေလး သီးသန္႔ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသုိ႔ ပို႔လုိက္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ဟားဗတ္ဘဲလာမီ၏ ၾသဇာမွာ မရိွေပ။ ေက်ာင္းရိွ မယ္သီလရွင္တစ္ဦးက ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ကို ေငါ့ေတာ့ေတာ့ျဖင့္ ႏွိမ္ခ်ေလသည္။ ကျပားမေလး တစ္ဦးအျဖစ္ မ်ဳိးစပ္ေနေသာ မိန္းကေလးဟု သူမကို ေလွာင္ေျပာင္ေလသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ပထ၀ီသင္သည့္ အခါ၌ ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံအေၾကာင္း ပါလာ သည့္အခါ ဆရာမက ဂၽြန္႐ို႕စ္ကို ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး ေမးေလ့ရိွသည္။ ပထ၀ီ၀င္ သင္ရင္း ေျမပံုၾကည့္ခိုင္းသည့္ အခါတြင္ ဂၽြန္႐ို႕စ္က သင္ပုန္းႀကီးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ေျမပံုအလယ္ကို ေထာက္၍ "ဒီေနရာဟာ ဘာရာဂါဒါ၀င္ဒီလို႔ ေခၚတယ္။အိပ္မက္ တုိင္းျပည္ေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ရိွတဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ ေတြဟာ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ျမစ္ေတြဟာ ပင္လယ္ဘက္ဆီ စီးမယ့္အစား အထက္ဘက္ ေတာင္ေတြဆီ စီးတယ္။ ေႁမြေတြကလည္း အေတာင္ေတြနဲ႔ က်ီးကန္းေတြကလည္း ေနာက္ျပန္ ပ်ံၾကတယ္။ ေရွ႕ကို မပ်ံၾကဘူး" ဟု အတန္းသားမ်ား ကိုေျပာေသာ အခါ သူမမွာ အတန္းထဲမွ အထုတ္ ခံရေလသည္။
အသက္ ၁၄ ႏွစ္ အေရာက္တြင္ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္သည္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူ ဗံုးဒဏ္ျဖင့္ ပ်က္စီးေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမ အေဖမွာ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိးတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အနားယူေနထုိင္ေလ့ရိွသည့္ ေတာင္ေပၚ စခန္းၿမိဳ႕ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕မွာ မႏၲေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရိွ၏။ အိမ္မ်ားကို ကၽြန္းသားမ်ား၊ အုတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားၾကသည္။ က်ဴဒါေခတ္ ပံုစံ လွပေသာ အိမ္ေလးမ်ား ျဖစ္ၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ႏွင့္ ႏွင္းဆီခင္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ျခံထဲတြင္ စိုက္ထားပါသည္။ ဘဲလာမီသည္ ျမင္းမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေန၏။ သူ႔ျမင္းမ်ားႏွင့္ အတူ ေတာထဲသို႔ အမဲလုိက္ ေလ့ရိွသည္။ ေမၿမိဳ႕တြင္ ေနသည့္ ၿဗိတိသွ် လူမ်ဳိးမ်ားက ဘဲလာမီကို ျမင္းပြဲဒိုင္တစ္ဦး အျဖစ္ အထင္ေသးၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္ေရာ၊ ျမန္မာမိသားစု ၂ ခုစလံုးက မလတ္ကိုမူ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ အျဖစ္ သူတို႔ဆီ လာလည္လွ်င္ ႐ိုေသစြာျဖင့္ အျမဲတံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆုိေလသည္။ "သူတို႔ဟာ လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္မ ပခံုးေပၚကို တင္ၿပီး အထူး အခြင့္အေရးေပးသလို ဆက္ဆံၾကေပမယ့္ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ကၽြန္မပခံုးကုိ ဖိၿပီး မတူ မတန္သလုိ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူဘဲ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ကျပားတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ" ဟု ဂၽြန္႐ုိ႕စ္က ေျပာျပေလသည္။
သူမသည္ မွတ္တမ္း တင္ရမည့္ အလွမ်ဳိးႏွင့္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့သူ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ခရီးသြား မွတ္တမ္း မ်ား ေရးသားသည့္ အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာ ေနာ္မန္လူး၀စ္က ေမၿမိဳ႕ရိွ ပါတီတစ္ခုတြင္ ဘဲလာမီ မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ေလ သည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ သူေရးခဲ့သည့္ Golden Earth စာအုပ္၌ သူက ဘဲလာမီကို "သူသည္ ေဖာ္ေရြၿပီး လွ်ဳိ႕၀ွက္သည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္" ဟု မွတ္ခ်က္ေပးထားသလို မလတ္ကိုမူ "လွပေနဆဲ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးျဖစ္သည္" ဟု ေရးထားၿပီး သူမ၏ အတြင္းမွ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနမႈမွာ မ်က္ႏွာတြင္ ေပၚလြင္ေနလ်က္ ရိွသည္ဟု မွတ္ခ်က္ ေပးထားသည္။ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ကိုမူ "ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ က်က္သေရ ရိွေသာအလွႏွင့္ ဥေရာပ တုိက္သား၏ ျမဴးႂကြေသာ စ႐ုိက္ကို ေပါင္းစပ္ထားေလ သည္။ သူတုိ႔ မိသားစု ပါတီပြဲမွ ျပန္ေတာ့မည့္ အခါတြင္ သူတို႔၏ အုိေဟာင္းေနေသာ ၿဗိတိသွ်လုပ္ ကားေပၚ တက္လုိက္ၾကသည့္ အခါ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္က ကားေမာင္းသည့္ ေနရာတြင္ ထုိင္၏။ သူမသည္ ကားေမာင္း ကၽြမ္းက်င္ပံုလည္း ရေလသည္။ ကားစက္ ႏႈိးသည့္ အခါတြင္ ကားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏုိးႏိုင္ေပ။ သူမ ၾကည့္ရသည္မွာ ေယာက်္ားဆန္၏။ ေယာက်္ားလ်ာေလး တစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္။ ကားစက္ႏုိးေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ စက္ကို ႏႈိးၿပီး စက္ႏုိးလာသည့္ အခါတြင္ လက္ကိုင္ဘီးကို က်င္လည္စြာ ကိုင္ကာ ႐ုတ္တရက္ ေဆာင့္ထြက္ သြားေလသည္" ဟု ေရးထားေလသည္။
ေက်ာင္းတြင္ စာေတာ္သျဖင့္ စာစီစာကံုး ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ဆုရ၏။ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုသို႔ ၃ လ စရိတ္ၿငိမ္း လည္ခြင့္ေပးေလသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးမ်ား မျဖစ္ထြန္းခင္၊ လြတ္လပ္ေရး အရသာကို မခံစား ရခင္မွာပင္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။ ျပည္တြင္း သူပုန္မ်ားလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ ေဟာလိ၀ုဒ္မွ ခရမ္းေရာင္ လြင္ျပင္ The Purple Plcin ႐ုပ္ရွင္ကားကို ႐ိုက္ကူးရာ၌ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကို မင္းသမီး အျဖစ္ ႐ုိက္ကူးဖို႔ စီစဥ္ေလသည္။ ထုိကားတြင္ ငယ္ရြယ္ လွပေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး သူနာျပဳ ဆရာမေလး တစ္ဦးႏွင့္ ေလယာဥ္ပ်က္ က်၍ ဒဏ္ရာရေနေသာ ေလယာဥ္မွဴး တစ္ဦးတို႔၏ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပါသည္။
ထင္ရွားေသာ ေဟာလိ၀ုဒ္ မင္းသား ဂေရဂိုရီပက္က ေလယာဥ္မွဴး အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သည္။ ထုိကားတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရန္ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ သီဟုိဠ္(သီရိလကၤာ) ႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အျဖစ္ ႐ုိက္ကူးထား၏။ ထုိသုိ႔ သီဟိုဠ္သို႔ သြား႐ိုက္ရမည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ ဂၽြန္႐ို႕စ္က ထုိကားတြင္ သ႐ုပ္ မေဆာင္ေတာ့ဘဲ သူမဘာသာ ရပ္ဆုိင္းပစ္လုိက္၏။ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္က "ဒါဟာ ေဟာလိ၀ုဒ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ပဲ။ တကယ္ကို ရယ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ အားလံုးကို ေစာ္ကား ထားသလိုပဲ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာပဲ ႐ိုက္ရမွာ။ မ႐ိုက္ဘဲနဲ႔ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြကို ေစာ္ကားသလို ႐ုိက္တာပဲ။ ဒီကားကို ျပၿပီဆုိရင္ ဒီကားထဲမွာ ပါတဲ့ စကား ေျပာသံေတြ၊ ငိုသံေတြ၊ ေအာ္သံေတြက ျမန္မာလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေစတီ ပုထိုးေတြ၊ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္စရာ မရိွဘူး" ဟု ေျပာျပပါသည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ မာရီယိုပိုစတီဂလီရြန္ ဆုိသူ အီတလီ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ပါသည္။ သူ သည္ ကမာၻ႔ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ WHO မွ ငွက္ဖ်ား ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ လုပ္ကိုင္ေနရင္း သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သူတုိ႔၏ သား ၂ ေယာက္အနက္ သားႀကီးေမြးၿပီး ၇ လေလာက္ အၾကာတြင္ မာရီယိုကို ဗမာကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ျပန္ေပးဆြဲ ဖမ္းဆီး သြားခဲ့သည္။ "သူတုိ႔ဟာ အရင္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ပညာတတ္ေတြေပါ့" ဟု ဂၽြန္႐ုိ႕စ္က ေျပာျပသည္။ ဖမ္းဆီးသြားေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက သူမကို "ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ခင္ဗ်ားကိုေရာ၊ ခင္ဗ်ား ေယာက်္ားကိုေရာ မလုိမုန္းထားလို႔ ဖမ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မယ္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ား သားေလးေကာ ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းဆီးရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဗမာအစိုးရဟာ တုိင္းျပည္ တစ္ခုလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ မထားႏိုင္ဘူး ဆိုတာ တစ္ကမာၻလံုး သိေအာင္ ဖမ္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လက္နက္၀ယ္ဖုိ႔ ေငြလိုတယ္။ အခု ဖမ္းမိတဲ့ သူက ခင္ဗ်ား ေယာက်္ား ျဖစ္ေနေတာ့ ဆုိးတာေပါ့ဗ်ာ" ဟု ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ မ်ားက ရွင္းျပသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ဆုိဗီယက္ ေခါင္းေဆာင္ ခ႐ူးေရွာ့ႏွင့္ ဗူဂါနင္တို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ မာရီယိုကို သူပုန္မ်ားက လႊတ္ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ ကုလသမဂၢက သူတို႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျပန္ေခၚခဲ့ေလသည္။
ဂၽြန္႐ုိ႕စ္သည္ မာရီယို၏ WHO တာ၀န္က်ရာ ေနရာမ်ားသို႔ လုိက္ပါ သြားခဲ့ရသည္။ ဒမတ္စကတ္၊ ဂ်နီဗာႏွင့္ မနီလာအထိ ေရာက္ရိွခဲ့ေလသည္။ ဖိလစ္ပုိင္၌ သူတုိ႔ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ေနစဥ္ သူမ၏ ဖခင္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့သျဖင့္ ဂၽြန္႐ုိ႕စ္သည္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ထက္ျမက္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁)
| 
webspicasahttp://www.hlamyaing.shutterfly.comface,the hecklerflicker
No comments:
Post a Comment